Pinot Grigio

De pinot grigio is een natuurlijke mutatie van de pinot noir. Zijn weg naar Duitsland vond de pinot grigio vermoedelijk via Hongarije en Zwitserland, waar hij aan de Bodensee verbouwd werd. De grauburgunder begon zijn triomftocht door de Duitse wijnbouwgebieden in 1711 toen Johann Seger Ruland een onbekende druif op een verlaten wijngaard ontdekte. Hij was onder de indruk van de witte wijn die van de druif gemaakt kon worden. Hij overtuigde snel andere wijnmakers om de druivensoort ook te verbouwen. Ter ere van hem wordt de pinot grigio in Duitsland vaak ruländer genoemd. Maar er zijn wel verschillen in smaak tussen de wijnen die als grauburgunder en als ruländer verkocht worden. Volgens de Duitse wijnwet zijn de namen ruländer, grauburgunder en grauer burgunder toegestaan. In Frankrijk heet de druif pinot gris. In Duitsland wordt bijna een derde van de totale wereldproductie van grauburgunder verbouwd. Hij is vooral populair in Baden, de Pfalz, Rheinhessen en aan de Nahe. De pinot grigio wordt ook nog in veel andere landen verbouwd. Bijvoorbeeld in Oostenrijk, Zwitserland, Italië, Luxemburg, Groot-Brittannië, Australië, Nieuw-Zeeland, de VS, Rusland, Slovenië, Hongarije, Moldavië, Roemenië en Argentinië. De grauburgunder groeit op ongeveer 15.000 hectare wijnbouwgrond. De rülander groeit goed op bodems met een goede watervoorziening en goede waterafvoer. De pinot gris houdt helemaal niet van stilstaand water. Locaties die goed geventileerd zijn en een kalkbevattende of steenachtige bodem hebben, zijn geschikt. Op lössbodems groeit de pinot gris ook goed, maar op leembodems helemaal niet. De pinot gris is een bescheiden druivensoort. Hij is niet echt vatbaar voor ziektes. Maar tijdens een vochtige, warme herfst kan de pinot gris gaan schimmelen. Voor een hoge kwaliteit moet de wijnmaker snoeien en de oogst verkleinen.